Gebroken

De titel zegt het misschien al hoe we ons op dit moment voelen. Alsof er iets geknakt is. Op 15 januari overleed Wessels vader en 37 dagen later overleed ook Wessels moeder. Als men ons vraagt hoe het met ons gaat kunnen we daar maar moeilijk woorden aan geven. Want als we zelf soms niet weten hoe we ons voelen, hoe leg je dat dan aan een ander uit? Het verliezen van beide ouders vlak achter elkaar hakt er goed in, ondanks dat je jezelf volledig zelfstandig kunt bedruipen. We ervaren beiden momenten van paniek. Alsof er iets zwaars op je borst ligt en je daardoor geen lucht meer krijgt. Beiden hebben we last van momenten (misschien wel trauma's) uit het verleden die nu opeens opspelen. Alsof er een dekseltje open is gegaan waarvan je niet wist dat je het potje nog ergens had bewaard. Het is vreemd wat verlies en rouw met je kunnen doen. Het is een proces waar je doorheen moet waar geen handleiding voor is. Het is zo persoonlijk dat een ander jou niet kan vertellen hoe je ermee om zou moeten gaan. Emoties die overlopen; boosheid, verdriet, onzekerheid, angst. Alles loopt door elkaar en zie daar maar eens uit te komen. We liepen er allebei op stuk deze week. Wat een zegen is het dat wij, voordat dit alles gebeurde, ons plekje vonden in het korps van het Leger des Heils. Vanochtend mochten we daar even zijn, van ons af praten. We mochten nieuwe inzichten krijgen. Zo dankbaar voor deze plek waar we mogen helen en groeien in een toekomst die voor ons open ligt. En zoals ik vandaag een tekst tegen kwam waar we ons aan vast mogen houden: "Kapotte dingen gooien we weg. Maar God niet. Wat gebroken is, bewaart Hij – en maakt het opnieuw mooi. Misschien voel jij je vandaag als as, opgebrand en klein. Maar Jesaja 43 belooft: “Ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het.”