Het liet me maar niet los, dat ene zinnetje uit Psalm 23. Ik schreef natuurlijk al eerder een stukje over deze Psalm. Maar die eerste zin: 'De Heer is mijn Herder, mij ontbreekt niets', dat zette mij nog eens extra aan het denken. Want in dit leven kan het ons aan van alles ontbreken; rijkdom, gezondheid, kinderen, een partner, spullen die je graag zou willen hebben en ga zo maar door. De schrijver van deze Psalm, David, had ook geen leven waarin het helemaal voor de wind ging. Er kwam van alles op zijn pad en regelmatig verkeerde hij in levensgevaar. Wat betekent dan toch dat zinnetje 'mij ontbreekt niets'? En kun je dit uitspreken, ook op de momenten dat je ongelukkig en verdrietig bent?Voor veel mensen is dit misschien best lastig. Je kunt je misschien ook wel uitgesloten voelen van de zegen van God als je deze zin leest. En je vraagt je misschien af waarom het jou wel aan van alles ontbreekt. Houdt God dan niet van jou?

Een periode van rouw of verdriet. We maken het vroeg of laat allemaal mee. Door het verlies van een dierbare, een scheiding, ongeneeslijk ziek worden. Het zijn zomaar wat voorbeelden die groot verdriet kunnen veroorzaken. Vanwege het overlijden van Wessels beide ouders begin dit jaar zijn ook wij in de rouw. Van de week was Wessel er erg mee bezig wat rouw en verdriet nu eigenlijk betekenen. Als je in zo'n periode zit vloeien er ook vaak meer tranen dan gewoonlijk. En juist bij die tranen wil ik even stil staan. Want in de bijbel in Psalm 56 staat dat God onze tranen opvangt en bewaart in een kruik. Om precies te zijn zegt David in dit vers: "U heeft gezien hoe ik heb rondgezworven. U bewaart al mijn tranen in een kruik. Hun aantal heeft U opgeschreven in uw boek." (Psalm 56 vers 9 BB)Toen ik hier zo over nadacht vond ik het zo bijzonder dat God dus onze tranen bewaart en zelfs hun aantal kent! Ik vroeg me dan ook af, waar komt dit vandaan? Is dit een bestaand gebruik? Ik ging op onderzoek uit en kwam de volgende informatie tegen: In de geschiedenis van het oude Oosten kende men het gebruik van tranenkruikjes. Bij archeologische opgravingen zijn dergelijke kruikjes gevonden, o.a. in Israël. Kruikjes gemaakt van aarde die werden gebruikt voor het opvangen van tranen die gehuild werden wanneer een geliefde was overleden. Zo’n kruikje ging dan mee in het graf. Het werd ook gebruikt als mannen onverwachts werden opgeroepen voor het leger. Hun vrouwen bleven dan alleen achter, vaak in angst en onzekerheid of ze hun man ooit weer terug zouden zien. Ook dan vloeiden er tranen. Deze werden opgevangen in een kruikje en bewaard voor de dag dat hun man zou terugkomen. Dit gebruik was dus ook al bekend in de tijd van David, zo rond 1040 - 970 jaar voor Christus. Het feit dat God een kruikje heeft waar Hij jouw tranen in bewaart, laat zien hoe serieus Hij jouw verdriet, pijn en moeiten neemt! Jouw tranen doen er toe en Hij staat klaar om ze liefdevol op te vangen. David schreef Psalm 56 toen hij in grote nood was, hij was in gevaar. En toch wist hij dat zelfs zijn tranen waardevol waren voor God. De momenten dat jij in nood bent, je niet goed voelt door de omstandigheden waarin je verkeert, mag je weten dat God jou ziet en iedere traan kent die je huilt. Zoals het gebruik was dat vrouwen in vroeger tijden hun tranen bewaarden voor de dag dat hun man thuis zou komen van de strijd, zo bewaart God jouw tranen voor het moment dat jij thuis komt bij Hem. Hij neemt die tijd en moeite speciaal voor jou! En dan? Dan zal Hij alle tranen van je ogen wissen zoals er staat in Openbaring 21 vers 4 en 5: "Hij zal alle tranen van hun ogen afvegen. En de dood zal er niet meer zijn. Niemand zal nog verdrietig zijn, treuren of pijn hebben. Want de eerste dingen zijn voorbij. En Hij die op de troon zit, zegt: "Ik maak alles nieuw!" Wat een dag zal dat zijn! Als we Hem mogen ontmoeten, die ons zo heeft liefgehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft opgeofferd voor ons.Nooit meer tranen, nooit meer pijn. Wij zullen met Hem leven, voor altijd!

De titel zegt het misschien al hoe we ons op dit moment voelen. Alsof er iets geknakt is. Op 15 januari overleed Wessels vader en 37 dagen later overleed ook Wessels moeder. Als men ons vraagt hoe het met ons gaat kunnen we daar maar moeilijk woorden aan geven. Want als we zelf soms niet weten hoe we ons voelen, hoe leg je dat dan aan een ander uit? Het verliezen van beide ouders vlak achter elkaar hakt er goed in, ondanks dat je jezelf volledig zelfstandig kunt bedruipen. We ervaren beiden momenten van paniek. Alsof er iets zwaars op je borst ligt en je daardoor geen lucht meer krijgt. Beiden hebben we last van momenten (misschien wel trauma's) uit het verleden die nu opeens opspelen. Alsof er een dekseltje open is gegaan waarvan je niet wist dat je het potje nog ergens had bewaard. Het is vreemd wat verlies en rouw met je kunnen doen. Het is een proces waar je doorheen moet waar geen handleiding voor is. Het is zo persoonlijk dat een ander jou niet kan vertellen hoe je ermee om zou moeten gaan. Emoties die overlopen; boosheid, verdriet, onzekerheid, angst. Alles loopt door elkaar en zie daar maar eens uit te komen. We liepen er allebei op stuk deze week. Wat een zegen is het dat wij, voordat dit alles gebeurde, ons plekje vonden in het korps van het Leger des Heils. Vanochtend mochten we daar even zijn, van ons af praten. We mochten nieuwe inzichten krijgen. Zo dankbaar voor deze plek waar we mogen helen en groeien in een toekomst die voor ons open ligt. En zoals ik vandaag een tekst tegen kwam waar we ons aan vast mogen houden: "Kapotte dingen gooien we weg. Maar God niet. Wat gebroken is, bewaart Hij – en maakt het opnieuw mooi. Misschien voel jij je vandaag als as, opgebrand en klein. Maar Jesaja 43 belooft: “Ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het.”

We kijken terug op een paar mooie kerstdagen! Alle 12 kersttasjes hebben een goed onderkomen gevonden bij mensen/gezinnen die het echt nodig hadden. Zoals het eten in ons voedselkastje vrij toegankelijk is, zo hadden we het ook gedaan met de kersttasjes. We hadden ze in de voortuin gezet, mooi omkleed met daarbij de tekst dat ze gratis waren voor degenen die het konden gebruiken. Er zijn mensen geweest die ons bedankten. Daarmee kwamen ook verhalen los over hoe ze rond moeten komen van een minimum inkomen en hier zo blij mee waren. Wat me het meest bij blijft is dat meisje van een jaar of 14 die ook een tasje meenam en een fles jus d'orange. Dat meisje hadden wij al een tijdje op het oog. We zagen haar vaak door de wijk lopen, verwaarloost, zoekend in alle prullenbakken op straat naar lege statiegeldflessen en eten. En juist dit meisje liep voorbij op 2e kerstdag, zag de tafel en nam wat mee. Daar waren we zo dankbaar voor! En dan kerstavond en 1e kerstdag. We mochten muziek maken wat ook zegen heeft gebracht. We waren op kerstochtend in een verzorgingscentrum in Dordrecht om daar de kerst samenzang te begeleiden en ook liederen voor te dragen. Zo was er die oude man in een rolstoel die ons bedankte na afloop. De tranen rolden over zijn wangen, zoveel had het voor hem betekent en het had hem geraakt vertelde hij. Ook daar zijn we heel dankbaar voor. En wat is er afgelopen jaar veel gebeurd! Met een blij hart kijken we terug, vooral naar de laatste paar maanden wat in het teken stond van een thuis vinden bij het Leger des Heils. De slogan van het Leger 'doen wat we geloven' past ons goed. We zijn zo benieuwd naar komend jaar. We zijn in ieder geval alweer bezig met nieuwe ideeën voor onze muziek en producten die we kunnen maken. We wensen u en jou alvast een goed uiteinde en veel zegen voor het nieuwe jaar. In welke omstandigheid je ook bent, je bent niet alleen. Hij heeft jou op het oog en wil ook in het nieuwe jaar met je meegaan. Juist jij; die zich vaak eenzaam voelt, bang bent dat je niet goed genoeg bent, of te kampen hebt met ziekte of verdriet. Je mag deze teksten in gedachten houden:

Soms heb je van die periodes in je leven dat je zoekende bent en voor je gevoel maar wat ronddwaalt. Zo hebben Wessel en ik een periode van 3 jaar achter de rug waarin we in geen enkele gemeente/kerk onze draai of ons 'thuis' konden vinden. Zo af en toe werd ik er een beetje moedeloos van en vroegen we God waar Hij ons dan wilde hebben. Is er nog wel een plek voor ons? Ook op werkgebied was het voor mij lastig. Ik had een baan waarin ik me niet thuis voelde. Er miste gewoon iets! Totdat ik het zat was en mij een gedachte in schoot: Ik wil voor een christelijke organisatie werken! Dus ik typte simpelweg in op google 'christelijke vacatures'. En daar kwam als eerste hit naar boven een vacature bij het Leger des Heils, administratief medewerker voor de afdeling Jeugdbescherming. Dat is voor mij al bekend terrein dus ik besloot te solliciteren. Na een aantal gesprekken en een assessment was ik aangenomen. Ik was zo blij! Na een maand of wat groeide bij mij de gedachte dat er meer is voor Wessel en mij bij het Leger des Heils. Ik kon niet vertellen wat dan precies maar dat gevoel bleef heel sterk aanwezig. Totdat iemand (die wist dat wij nog zochten naar een vaste kerk) ons vroeg; waarom ga je niet kijken bij het Leger des Heils. En wij dachten....ja....waarom niet, het is het proberen waard! Dus besloten wij op een zondag te gaan kijken bij Korps Kennemerland. Wij kregen in de tijd daarna zoveel mooie bevestigingen dat God ons op deze plek wil hebben. Zo was ik op een gegeven moment in de veronderstelling dat ik niet geschikt zou zijn als heilssoldaat. Prompt ging de preek die zondag over precies dat onderwerp: waar jij jezelf ongeschikt acht, ziet God jou juist als geschikt.Zo had Wessel het moeilijk met 'hoe zien ze mij, de meeste mensen zien alleen mijn ruige uiterlijk'. En prompt die zondag waren er diverse mensen die daar dwars doorheen prikten. Zo waren er nog meer bevestigingen. Voor ons begint er nu een heel nieuw hoofdstuk en een nieuwe levenswandel met God. Na 3 jaar zijn we eindelijk samen thuisgekomen. Hadden wij dit zien aankomen? Nee, totaal niet. Nog maar 2 maanden terug hadden we nog geen flauw idee dat we hier terecht zouden komen. Als je kijkt naar de kerkelijke achtergrond van Wessel en die van mij van de laatste jaren, is het ook nog eens geen logische plek. Maar ja, zoals zo vaak gaan de wegen van God tegen alle logica in. Maar we kunnen wel met overtuiging zeggen; Gods weg is de beste, de beste altijd!

Gisteren had ik een bijzondere ontmoeting. Zoals jullie weten hebben wij ons kastje buiten hangen waar wij regelmatig houdbare etenswaren in zetten. Het leuke is dat andere mensen uit de buurt, die iets kunnen missen, ook soms producten neerzetten in ons kastje. Zo zagen wij van de week een dame geheel gehuld in een zwarte boerka die ons kastje vulde. We hebben niet gezien wat ze er precies inzette maar na een uurtje was het meeste al meegenomen. Afijn, gisteren liep ik even naar buiten om een vuilniszak in de ondergrondse container te doen. Toen ik weer terugkwam liep daar dezelfde vrouw in de zwarte boerka. Toen ze mij zag riep ze uit 'oh ik vind dit kastje zo'n lief gebaar!' Ze liet mij meteen een filmpje zien wat ze had opgenomen toen ze van de week ons kastje vulde. Zo had ze er thee ingezet, meel, suiker, vijgen, noten en nog een aantal dingen. Ze vertelde dat ze daarna naar de moskee was gegaan en toen ze een uurtje later terugliep was het meeste uit het kastje weg. Ze vertelde dat ze wist hoe arm de wijk is waar we in wonen. Door haar boerka kon ik alleen haar ogen zien. Twee vriendelijke kijkers. Ze gaf me een hand en zei 'dank je wel, o ik kan je wel knuffelen! Ik beloof dat ik iedere keer als ik hier langs loop, iets zal achterlaten in dit kastje!' Daarna zei ze 'Gods zegen!' Ik bedankte haar en ik vertelde dat ik ook in God geloof, ik zegende haar terug. Ze vroeg me of ik in Jezus Christus geloofde. Ik bevestigde dat waarna ze zei dat zij Hem als 'Isja' kent. 'Er zijn zoveel mensen die geen geloof hebben' zei ze. 'Kijk nou naar de schepping, dat is toch geen toeval?' Op haar boerka zag ik een grote button waar 'free Palestina' op stond. En daar stond ik, met mijn ketting om, een gouden davidsterretje, duidelijk zichtbaar. Hoe bijzonder!

Het vuurtje is sterker en helderder gaan branden! En dan heb ik het over het vuur in ons hart. Begin vorige week was er veel te doen rondom de opening van de olympische spelen. Wat ons het meest raakte waren de spottende opmerkingen over 'die gggristenen' (en let vooral op die ggg) die zich gekwetst voelden om het tafereel van het laatste avondmaal wat werd nagebootst. Wessel en ik hadden daar ieder zo afzonderlijk onze worsteling mee. En wij beiden kwamen tot de conclusie dat als wij voor de keuze worden gesteld: Jezus Christus of alles maar accepteren, wij toch echt voor Jezus kiezen! Met die keuze die we maakten kwam er zoveel vreugde en vuur in ons hart terug. We beseften dat we de afgelopen jaren zijn afgezakt en lauw geworden zijn wat betreft radicaliteit. Opeens zagen we het heel helder; wij willen Jezus volgen. In alle facetten van ons leven. Wij hebben onze mening bijgesteld rondom grote onderwerpen zoals homoseksualiteit en wat voor gemeentes/kerken wij willen bezoeken. Maar ook wat betreft onze eigen 'planning' die we hebben voor ons leven. We durven het los te laten zodat niet onze plannen maar God's plannen voor ons leven werkelijkheid mogen worden. Afgelopen zondag maakten we een start met ons besluit gemeentes te bezoeken die radicaal zijn voor Jezus. En oh wat was het bijzonder en mooi! De lijn die zich ingezet had in ons hart die week werd daar nog even bevestigd en zelfs meer dan dat. We kregen een inkijkje in de plannen die God heeft met ons leven. Enigszins verbaasd hoorden we het aan. Maar ondanks onze verbazing en onze 'ja maar' willen we in volle overtuiging dat doen wat Hij ons vraagt. Hoe is het gesteld met jouw keuze en jouw radicaliteit? Radicaal betekent volgens de Van Dale, ingrijpend en grondig. Radicaal is ook afgeleid van het Latijnse woord Radix, dat wortel betekent. Ofwel de problemen bij de wortel aanpakken. Hoe ingrijpend en grondig is Jezus aanwezig in jouw leven? Hoeveel ruimte krijgt Hij om de problemen in jouw leven bij de wortel aan te mogen pakken? Denk er eens over na. Jezus volgen komt met een prijs maar het is zo de moeite waard!

Velen van ons kennen wel dat liedje uit onze jeugd: "Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht, dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht. En Hij wenst dat ieder tot zijn ere schijn'. Jij in jouw klein hoekje en ik in't mijn." Via mijn moeder gaan Wessel en ik op 1e kerstdag spelen in PZC Dordrecht. Een verzorgingstehuis voor ouderen en psychisch kwetsbaren. (de zus van mijn moeder woont daar) Sinds we tot deze afspraak zijn gekomen met de geestelijk verzorger van dit tehuis, is het in ons hart gaan leven dat we dit eigenlijk wel vaker zouden willen doen. Muziek maken voor en zingen met mensen die zwak zijn, die oud zijn, die ziek zijn, die psychisch kwetsbaar zijn. Hoe mooi is het om voor hen bekende muziek te maken, een lichtje te brengen in hun hart. Ze te herinneren aan wat ze ooit aan liederen in hun jeugd hebben geleerd. Wat is een uurtje muziek maken op zo'n plek zou je denken? Voor ons misschien niet zo veel, voor die mensen kan het een hoogtepuntje van hun dag zijn. Het gaat juist om dat stukje 'jij in jouw klein hoekje en ik in't mijn'. Het hoeft niet groots en meeslepend, op grote podia enz. Een lichtje kun je zijn en kun je brengen juist in de kleine dingen. Juist in die gewone dingen in jouw leven, in de omgeving waar je woont. En eigenlijk nu ik erover nadenk in dat kleine hoekje juist iets groots. Door Zijn licht te reflecteren in je dagelijks leven, dat kan heel klein lijken. Maar is dat nou juist niet het grootste wat je kunt doen?

Waar speelt jouw leven zich af? Buiten of toch vooral online? Laten we eerlijk zijn. Ons leven speelt zich meer en meer online af. Ga maar eens na hoe vaak je jouw social media checkt; facebook, instagram, tiktok enzovoort. We slurpen alles wat er voorbij komt bijna in ons op. Maar wat komt er eigenlijk allemaal voorbij? Het valt mij op dat er steeds meer negativiteit wordt verspreid. Waarschuwingen voor van alles en nog wat. Maar ook personen die in het openbaar online afgekraakt worden om wat zij te vertellen hebben of diens levenswijze waar we het niet mee eens zijn, zonder dat we deze man of vrouw persoonlijk kennen. Daar zijn niet alleen politici het doelwit van maar onder andere ook christelijke sprekers. Moet je alles dan maar goedkeuren wat een ander doet of uitspreekt? Nee natuurlijk niet. Maar hoe vaak gaan wij zelf ook niet de fout in? Als mens mag je best kritisch zijn op een ander maar wees dan ook eerst kritisch op jezelf! God houdt van ons allemaal, niemand uitgezonderd. Mag je toetsen wat een ander predikt? Zeker! Mag je het er niet mee eens zijn? Natuurlijk! Maar als je iets opvalt wat volgens jou niet klopt benader dan deze persoon en leg uit waarom jij het anders ziet. Krijg je geen gehoor? Schud dan het stof van je voeten en ga verder en bid voor deze persoon en zegen hem of haar. Het doet me soms verdriet als ik zie wat er allemaal voorbij komt aan afkraken van mensen online. Als je iets leuks of positiefs plaatst wordt er nauwelijks meer op gereageerd. Wessel en ik hebben ons voorgenomen alleen positieve dingen te plaatsen. Gewoon leuke foto's of foto's van de dingen die we maken. We willen iedereen aanmoedigen om ook in het echte leven te LEVEN! Leef en geniet! Dat mag! En dank God voor al het goede wat je hebt en wat je om je heen ziet. Er zit ook nog goed in de mens. Zoals de foto hierboven zegt: "Als je op Social Media bent, ben je daar niet echt. In het echt ben je altijd ergens anders."

Joel 2: 28 Daarna zal het geschieden, dat Ik mijn Geest zal uitstorten op al wat leeft, en uw zonen en uw dochters zullen profeteren; uw ouden zullen dromen dromen; uw jongelingen zullen gezichten zien. 29 Ook op de dienstknechten en op de dienstmaagden zal Ik in die dagen mijn Geest uitstorten.  30 Ik zal wonderen geven in de hemel en op de aarde, bloed en vuur en rookzuilen. 31 De zon zal veranderd worden in duisternis en de maan in bloed, voordat de grote en geduchte dag des Heren komt. 32 En het zal geschieden, dat ieder die de naam des Heren aanroept, behouden zal worden, want op de berg Sion en te Jeruzalem zal ontkoming zijn, zoals de Here gezegd heeft; en tot de ontkomenen zullen zij behoren, die de Here zal roepen.

In de afgelopen week had ik een telefoongesprek met iemand. Daarin ging het even kort over het onderwerp 'veerkracht'. Dat zette mij aan het denken. Ik heb jarenlang op mijn tenen gelopen. De situatie waar ik in zat vroeg daar om maar ook had ik hele hoge en eigenlijk onhaalbare verwachtingen van mijzelf. Die combinatie resulteerde in twee zware burn-outs met bijkomende depressieve en lichamelijke klachten en een angst- en paniek stoornis. Het ontbrak mij in die periodes aan veerkracht. Ik kwam niet meer overeind na de nodige klappen die het leven uitdeelde. In mijn ogen kwam het nooit meer goed. Door de hulp van anderen en medicatie kwam ik langzaam weer boven water, al was het lijntje waar ik op balanceerde tussen voorzichtig vooruit gaan of weer omvallen erg dun. Doordat ik Wessel ontmoette kreeg ik opeens een stevige basis onder mijn voeten die ik al die jaren daarvoor had gemist. En afgelopen zondag en maandag werd ik mij plotseling bewust van het feit dat ik weer veerkracht heb. Ik was zondag druk in de weer met aquarellen. Ik had ideeën voor ogen maar het lukte niet. Wat ik zag in mijn hoofd kreeg ik niet op papier. Mijn eigen hoge verwachtingen van mijzelf plaagden mij. Wat ik had gemaakt vond ik waardeloos, dus was ik zelf ook waardeloos en kon ik niks. Ik kan lang blijven hangen in dat soort gevoelens. Wessel noemt het altijd mijn 'tunnelvisie'. Iets anders bestaat dan niet meer. En toch....Wessel liet me zien dat ik er ook anders over kon denken. En langzaamaan die zondagavond zakten mijn negatieve gevoelens. Ik ging weer op zoek naar nieuwe inspiratie om te kunnen maken komende week. En ineens viel het kwartje; ik heb weer veerkracht! Ik heb dat denk ik al wat langer maar ik was me er nu opeens heel erg van bewust. Mijn relatie met Wessel heeft me die veerkracht gegeven en kennelijk ben ik nu in staat om, na even bij de pakken neer te zitten, vervolgens weer door te gaan. God dank, want na jaren van ellende mag ik nu ervaren wat het is om positief in het leven te kunnen staan. Soms is het glas nog half leeg, maar ook heel vaak is het glas half vol tegenwoordig.