Wessel en ik hadden gisteren een moment van even stilstaan. Gewoon nadenken over wat zijn we aan het doen en waarom? Al nadenkend en pratend kwamen we uit bij psalm 121. De psalm begint met “Ik hef mijn ogen op naar de bergen — waar komt mijn hulp vandaan?" En Wessel vroeg zich hardop af; waarom kijkt de schrijver naar de bergen? Waarom vraagt hij zich af waar zijn hulp vandaan komt? Als het de berg van Mozes is (dat had gekund) dan zing je toch, "daar komt mijn hulp vandaan"? Ik vond het een mooie vraag en besloot de psalm eens onder de loep te nemen.Psalm 121 is een pelgrimslied, gezongen door mensen die naar Jeruzalem trokken. Hun pad liep dwars door ruig en gevaarlijk gebied — bergpassen, steile hellingen, onvoorspelbaar weer. De bergen stonden voor uitdaging, voor wat nog komen moest. Maar ook voor hoop, voor de plek waar God woonde.

Het begin van deze week stond in het teken van verdrietige berichten. Dat zette mij even stil bij hoe het leven kan lopen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je meemaakt en hoe vaker je wordt geconfronteerd met de eindigheid van het leven hier op aarde.Het leven is niet altijd licht en vrolijk. Soms doet het gewoon pijn. Omdat je iemand mist die er niet meer is. Omdat je ouder wordt en merkt dat je lichaam niet meer wil wat je hoofd nog zo graag zou willen. Omdat dromen stuklopen, of relaties niet gaan zoals je had gehoopt. Soms is het gemis stil en sluipt het ineens in de nacht binnen. Soms is het groot en onmiskenbaar, zoals een harde wind die alles door elkaar schudt.

Zoals iedereen inmiddels wel weet; Wessel en ik houden van muziek maken en zingen voor God en over God. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat onze liefdestaal naar God toe muziek maken en zingen is. Er zijn zoveel liederen waarin Hij wordt geëerd en aanbeden. Waarin Zijn grootheid wordt bezongen. De woorden die je zingt/uitspreekt zijn als een gebed naar Hem.En misschien heb je het wel vaker gehoord: “Zingen is dubbel bidden.” Die uitspraak gaat heel ver terug, naar de vroege kerk. Ze wordt meestal toegeschreven aan Augustinus, een kerkvader die leefde in de vierde eeuw. Hij benadrukte hoe zingen ons geloof verdiept, omdat niet alleen je hoofd en je woorden meedoen, maar ook je hart en je emoties. Zingen versterkt je gebed. Het tilt je woorden omhoog, het raakt je ziel, en het opent je hart voor God.

Ik vond dat vroeger altijd zo’n dooddoener: “Dank God onder alle omstandigheden.”Alsof daarmee werd bedoeld dat je nare omstandigheden maar gewoon moest accepteren en vooral niet te veel moest voelen. Alsof de woestijn waarin ik me bevond niet echt was. Alsof verdriet of frustratie tekenen van zwak geloof zouden zijn. Ik kon er echt boos om worden. Ik had er moeite mee. Want ik vroeg toch niet om narigheid? Het overkwam me gewoon en God liet het toe. 

Ik ga op vakantie en ik neem mee: rouw, verdriet, ziekte, zorgen. Nu hoor ik je denken...he?? Dat wil je toch niet meehebben op vakantie? Als de zomervakantie voor de deur staat wordt bijna automatisch het verlangen in de meesten van ons wakker dat we tot rust willen komen. Je wilt je sores van de dag even vergeten. Alles wat je bezighoudt gewoon even ontvluchten en opladen. Tot rust komen kan ook een soort van thuiskomen zijn. Misschien herken je dat ook wel – het verlangen naar een plek waar je écht kunt schuilen, waar je rust kunt vinden, waar je thuiskomt.

In ons leven ontkomen we niet aan moeilijke momenten. Soms lijkt het alsof je op de proef wordt gesteld. Wessel en ik bevinden ons op dit moment in precies deze situatie. We zijn op weg naar het Heilssoldaatschap en allerlei 'heilige huisjes' waarvan we dachten dat ze waarheid waren, worden één voor één omgegooid. God is met ons bezig, en hoe!

Het liet me maar niet los, dat ene zinnetje uit Psalm 23. Ik schreef natuurlijk al eerder een stukje over deze Psalm. Maar die eerste zin: 'De Heer is mijn Herder, mij ontbreekt niets', dat zette mij nog eens extra aan het denken. Want in dit leven kan het ons aan van alles ontbreken; rijkdom, gezondheid, kinderen, een partner, spullen die je graag zou willen hebben en ga zo maar door. De schrijver van deze Psalm, David, had ook geen leven waarin het helemaal voor de wind ging. Er kwam van alles op zijn pad en regelmatig verkeerde hij in levensgevaar. Wat betekent dan toch dat zinnetje 'mij ontbreekt niets'? En kun je dit uitspreken, ook op de momenten dat je ongelukkig en verdrietig bent?Voor veel mensen is dit misschien best lastig. Je kunt je misschien ook wel uitgesloten voelen van de zegen van God als je deze zin leest. En je vraagt je misschien af waarom het jou wel aan van alles ontbreekt. Houdt God dan niet van jou?

Een periode van rouw of verdriet. We maken het vroeg of laat allemaal mee. Door het verlies van een dierbare, een scheiding, ongeneeslijk ziek worden. Het zijn zomaar wat voorbeelden die groot verdriet kunnen veroorzaken. Vanwege het overlijden van Wessels beide ouders begin dit jaar zijn ook wij in de rouw. Van de week was Wessel er erg mee bezig wat rouw en verdriet nu eigenlijk betekenen. Als je in zo'n periode zit vloeien er ook vaak meer tranen dan gewoonlijk. En juist bij die tranen wil ik even stil staan. Want in de bijbel in Psalm 56 staat dat God onze tranen opvangt en bewaart in een kruik. Om precies te zijn zegt David in dit vers: "U heeft gezien hoe ik heb rondgezworven. U bewaart al mijn tranen in een kruik. Hun aantal heeft U opgeschreven in uw boek." (Psalm 56 vers 9 BB)Toen ik hier zo over nadacht vond ik het zo bijzonder dat God dus onze tranen bewaart en zelfs hun aantal kent! Ik vroeg me dan ook af, waar komt dit vandaan? Is dit een bestaand gebruik? Ik ging op onderzoek uit en kwam de volgende informatie tegen: In de geschiedenis van het oude Oosten kende men het gebruik van tranenkruikjes. Bij archeologische opgravingen zijn dergelijke kruikjes gevonden, o.a. in Israël. Kruikjes gemaakt van aarde die werden gebruikt voor het opvangen van tranen die gehuild werden wanneer een geliefde was overleden. Zo’n kruikje ging dan mee in het graf. Het werd ook gebruikt als mannen onverwachts werden opgeroepen voor het leger. Hun vrouwen bleven dan alleen achter, vaak in angst en onzekerheid of ze hun man ooit weer terug zouden zien. Ook dan vloeiden er tranen. Deze werden opgevangen in een kruikje en bewaard voor de dag dat hun man zou terugkomen. Dit gebruik was dus ook al bekend in de tijd van David, zo rond 1040 - 970 jaar voor Christus. Het feit dat God een kruikje heeft waar Hij jouw tranen in bewaart, laat zien hoe serieus Hij jouw verdriet, pijn en moeiten neemt! Jouw tranen doen er toe en Hij staat klaar om ze liefdevol op te vangen. David schreef Psalm 56 toen hij in grote nood was, hij was in gevaar. En toch wist hij dat zelfs zijn tranen waardevol waren voor God. De momenten dat jij in nood bent, je niet goed voelt door de omstandigheden waarin je verkeert, mag je weten dat God jou ziet en iedere traan kent die je huilt. Zoals het gebruik was dat vrouwen in vroeger tijden hun tranen bewaarden voor de dag dat hun man thuis zou komen van de strijd, zo bewaart God jouw tranen voor het moment dat jij thuis komt bij Hem. Hij neemt die tijd en moeite speciaal voor jou! En dan? Dan zal Hij alle tranen van je ogen wissen zoals er staat in Openbaring 21 vers 4 en 5: "Hij zal alle tranen van hun ogen afvegen. En de dood zal er niet meer zijn. Niemand zal nog verdrietig zijn, treuren of pijn hebben. Want de eerste dingen zijn voorbij. En Hij die op de troon zit, zegt: "Ik maak alles nieuw!" Wat een dag zal dat zijn! Als we Hem mogen ontmoeten, die ons zo heeft liefgehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon heeft opgeofferd voor ons.Nooit meer tranen, nooit meer pijn. Wij zullen met Hem leven, voor altijd!

De titel zegt het misschien al hoe we ons op dit moment voelen. Alsof er iets geknakt is. Op 15 januari overleed Wessels vader en 37 dagen later overleed ook Wessels moeder. Als men ons vraagt hoe het met ons gaat kunnen we daar maar moeilijk woorden aan geven. Want als we zelf soms niet weten hoe we ons voelen, hoe leg je dat dan aan een ander uit? Het verliezen van beide ouders vlak achter elkaar hakt er goed in, ondanks dat je jezelf volledig zelfstandig kunt bedruipen. We ervaren beiden momenten van paniek. Alsof er iets zwaars op je borst ligt en je daardoor geen lucht meer krijgt. Beiden hebben we last van momenten (misschien wel trauma's) uit het verleden die nu opeens opspelen. Alsof er een dekseltje open is gegaan waarvan je niet wist dat je het potje nog ergens had bewaard. Het is vreemd wat verlies en rouw met je kunnen doen. Het is een proces waar je doorheen moet waar geen handleiding voor is. Het is zo persoonlijk dat een ander jou niet kan vertellen hoe je ermee om zou moeten gaan. Emoties die overlopen; boosheid, verdriet, onzekerheid, angst. Alles loopt door elkaar en zie daar maar eens uit te komen. We liepen er allebei op stuk deze week. Wat een zegen is het dat wij, voordat dit alles gebeurde, ons plekje vonden in het korps van het Leger des Heils. Vanochtend mochten we daar even zijn, van ons af praten. We mochten nieuwe inzichten krijgen. Zo dankbaar voor deze plek waar we mogen helen en groeien in een toekomst die voor ons open ligt. En zoals ik vandaag een tekst tegen kwam waar we ons aan vast mogen houden: "Kapotte dingen gooien we weg. Maar God niet. Wat gebroken is, bewaart Hij – en maakt het opnieuw mooi. Misschien voel jij je vandaag als as, opgebrand en klein. Maar Jesaja 43 belooft: “Ik ga iets nieuws verrichten, nu ontkiemt het.”

We kijken terug op een paar mooie kerstdagen! Alle 12 kersttasjes hebben een goed onderkomen gevonden bij mensen/gezinnen die het echt nodig hadden. Zoals het eten in ons voedselkastje vrij toegankelijk is, zo hadden we het ook gedaan met de kersttasjes. We hadden ze in de voortuin gezet, mooi omkleed met daarbij de tekst dat ze gratis waren voor degenen die het konden gebruiken. Er zijn mensen geweest die ons bedankten. Daarmee kwamen ook verhalen los over hoe ze rond moeten komen van een minimum inkomen en hier zo blij mee waren. Wat me het meest bij blijft is dat meisje van een jaar of 14 die ook een tasje meenam en een fles jus d'orange. Dat meisje hadden wij al een tijdje op het oog. We zagen haar vaak door de wijk lopen, verwaarloost, zoekend in alle prullenbakken op straat naar lege statiegeldflessen en eten. En juist dit meisje liep voorbij op 2e kerstdag, zag de tafel en nam wat mee. Daar waren we zo dankbaar voor! En dan kerstavond en 1e kerstdag. We mochten muziek maken wat ook zegen heeft gebracht. We waren op kerstochtend in een verzorgingscentrum in Dordrecht om daar de kerst samenzang te begeleiden en ook liederen voor te dragen. Zo was er die oude man in een rolstoel die ons bedankte na afloop. De tranen rolden over zijn wangen, zoveel had het voor hem betekent en het had hem geraakt vertelde hij. Ook daar zijn we heel dankbaar voor. En wat is er afgelopen jaar veel gebeurd! Met een blij hart kijken we terug, vooral naar de laatste paar maanden wat in het teken stond van een thuis vinden bij het Leger des Heils. De slogan van het Leger 'doen wat we geloven' past ons goed. We zijn zo benieuwd naar komend jaar. We zijn in ieder geval alweer bezig met nieuwe ideeën voor onze muziek en producten die we kunnen maken. We wensen u en jou alvast een goed uiteinde en veel zegen voor het nieuwe jaar. In welke omstandigheid je ook bent, je bent niet alleen. Hij heeft jou op het oog en wil ook in het nieuwe jaar met je meegaan. Juist jij; die zich vaak eenzaam voelt, bang bent dat je niet goed genoeg bent, of te kampen hebt met ziekte of verdriet. Je mag deze teksten in gedachten houden:

Soms heb je van die periodes in je leven dat je zoekende bent en voor je gevoel maar wat ronddwaalt. Zo hebben Wessel en ik een periode van 3 jaar achter de rug waarin we in geen enkele gemeente/kerk onze draai of ons 'thuis' konden vinden. Zo af en toe werd ik er een beetje moedeloos van en vroegen we God waar Hij ons dan wilde hebben. Is er nog wel een plek voor ons? Ook op werkgebied was het voor mij lastig. Ik had een baan waarin ik me niet thuis voelde. Er miste gewoon iets! Totdat ik het zat was en mij een gedachte in schoot: Ik wil voor een christelijke organisatie werken! Dus ik typte simpelweg in op google 'christelijke vacatures'. En daar kwam als eerste hit naar boven een vacature bij het Leger des Heils, administratief medewerker voor de afdeling Jeugdbescherming. Dat is voor mij al bekend terrein dus ik besloot te solliciteren. Na een aantal gesprekken en een assessment was ik aangenomen. Ik was zo blij! Na een maand of wat groeide bij mij de gedachte dat er meer is voor Wessel en mij bij het Leger des Heils. Ik kon niet vertellen wat dan precies maar dat gevoel bleef heel sterk aanwezig. Totdat iemand (die wist dat wij nog zochten naar een vaste kerk) ons vroeg; waarom ga je niet kijken bij het Leger des Heils. En wij dachten....ja....waarom niet, het is het proberen waard! Dus besloten wij op een zondag te gaan kijken bij Korps Kennemerland. Wij kregen in de tijd daarna zoveel mooie bevestigingen dat God ons op deze plek wil hebben. Zo was ik op een gegeven moment in de veronderstelling dat ik niet geschikt zou zijn als heilssoldaat. Prompt ging de preek die zondag over precies dat onderwerp: waar jij jezelf ongeschikt acht, ziet God jou juist als geschikt.Zo had Wessel het moeilijk met 'hoe zien ze mij, de meeste mensen zien alleen mijn ruige uiterlijk'. En prompt die zondag waren er diverse mensen die daar dwars doorheen prikten. Zo waren er nog meer bevestigingen. Voor ons begint er nu een heel nieuw hoofdstuk en een nieuwe levenswandel met God. Na 3 jaar zijn we eindelijk samen thuisgekomen. Hadden wij dit zien aankomen? Nee, totaal niet. Nog maar 2 maanden terug hadden we nog geen flauw idee dat we hier terecht zouden komen. Als je kijkt naar de kerkelijke achtergrond van Wessel en die van mij van de laatste jaren, is het ook nog eens geen logische plek. Maar ja, zoals zo vaak gaan de wegen van God tegen alle logica in. Maar we kunnen wel met overtuiging zeggen; Gods weg is de beste, de beste altijd!