Waar komt mijn hulp vandaan?

Wessel en ik hadden gisteren een moment van even stilstaan. Gewoon nadenken over wat zijn we aan het doen en waarom? Al nadenkend en pratend kwamen we uit bij psalm 121. De psalm begint met “Ik hef mijn ogen op naar de bergen — waar komt mijn hulp vandaan?" En Wessel vroeg zich hardop af; waarom kijkt de schrijver naar de bergen? Waarom vraagt hij zich af waar zijn hulp vandaan komt? Als het de berg van Mozes is (dat had gekund) dan zing je toch, "daar komt mijn hulp vandaan"? Ik vond het een mooie vraag en besloot de psalm eens onder de loep te nemen.

Psalm 121 is een pelgrimslied, gezongen door mensen die naar Jeruzalem trokken. Hun pad liep dwars door ruig en gevaarlijk gebied — bergpassen, steile hellingen, onvoorspelbaar weer. De bergen stonden voor uitdaging, voor wat nog komen moest. Maar ook voor hoop, voor de plek waar God woonde.

In de Joodse uitleg worden de eerste verzen van deze psalm op verschillende manieren gelezen. Sommige rabbijnen zeggen dat “de bergen” verwijzen naar de aartsvaders: Abraham, Isaak, Jakob. Grote voorbeelden in het geloof. Maar zelfs zij konden zichzelf niet redden.
Anderen leggen uit dat de psalmist zijn ogen heft naar machtige mensen of bondgenoten; mensen die iets zouden kunnen doen, maar niet genoeg. En dan klinkt het antwoord: “Mijn hulp komt van de HEER, die hemel en aarde gemaakt heeft.” Niet van mensen, niet van mijn eigen kracht, maar van Degene die alles draagt, ook jou en mij.

Wat volgt is, vind ik, een van de meest mooie beelden uit deze psalm: “Hij zal je voet niet laten wankelen, je wachter sluimert niet.”
In een wereld waarin alles lijkt te wankelen, gezondheid, zekerheid, plannen, zegt de psalm: God wankelt niet.
Hij slaapt niet, Hij vergeet je niet, Hij is niet ver weg terwijl jij worstelt. Zelfs als jij moe bent, blijft Hij wakker. Hij waakt.
Dat is geen garantie dat de reis eenvoudig wordt, maar het is een belofte dat je niet alleen hoeft te gaan.
Het is de stille zekerheid dat iemand over je waakt, ook als jij even niet verder kunt kijken dan de volgende stap.

Misschien kijk jij vandaag ook naar bergen. Een moeilijke keuze, een verlies, een toekomst die mistig voelt. Je hoeft niet te doen alsof die bergen er niet zijn. Je mag kijken, omhoog, eerlijk, en vragen: “Waar komt mijn hulp vandaan?” Want dat is precies waar geloof begint: niet bij weten, maar bij kijken. Niet bij zekerheden, maar bij vertrouwen. En ergens, midden in dat omhoogkijken, komt ook het antwoord: “Mijn hulp komt van de HEER, die hemel en aarde gemaakt heeft.” De Maker van het grote heelal is ook de Bewaker van jouw kleine wereld. Hij kent jouw pad, Hij houdt jouw voeten stevig, en Hij ziet jou, altijd.