Het begin van deze week stond in het teken van verdrietige berichten. Dat zette mij even stil bij hoe het leven kan lopen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je meemaakt en hoe vaker je wordt geconfronteerd met de eindigheid van het leven hier op aarde.
Het leven is niet altijd licht en vrolijk. Soms doet het gewoon pijn. Omdat je iemand mist die er niet meer is. Omdat je ouder wordt en merkt dat je lichaam niet meer wil wat je hoofd nog zo graag zou willen. Omdat dromen stuklopen, of relaties niet gaan zoals je had gehoopt. Soms is het gemis stil en sluipt het ineens in de nacht binnen. Soms is het groot en onmiskenbaar, zoals een harde wind die alles door elkaar schudt.
Het is oké om dat te voelen. Het is oké om het toe te geven. Soms willen we sterk zijn en doorgaan, alsof er niets aan de hand is. We maskeren ons verdriet met een glimlach of een drukke agenda. Maar verdriet wil gezien en gehoord worden. Het mag er zijn, juist bij God.
Psalm 34:19 zegt: “De HEER is dicht bij de gebrokenen van hart, Hij redt wie verslagen van geest zijn.” Dat is troost. God is niet ver weg van ons verdriet. Hij staat niet langs de kant te kijken. Hij is er middenin, dicht bij ons gebroken hart, klaar om te dragen, te helen en te redden.
Misschien voel je je op dit moment alleen met je pijn. Alsof niemand echt begrijpt wat je voelt. Maar juist in die momenten laat God zijn nabijheid zien. Soms door een zachte herinnering aan Zijn liefde, soms door iemand die naast je gaat zitten, soms door een stilte waarin je even mag uitrusten bij Hem.
Het is bijzonder hoe God door onze kwetsbaarheid heen werkt. Je tranen zijn niet nutteloos. Ze zijn als regen op droge grond – pijnlijk, soms overweldigend, maar ook vruchtbaar. Juist in de gebrokenheid kan iets nieuws groeien: een zachter hart, meer mededogen voor anderen, een dieper vertrouwen op Hem. Soms zien we het pas later, als alles weer een beetje rustig is.
Het mooie van Psalm 34:19 is dat het niet zegt dat we geen pijn zullen ervaren, maar dat God er dichtbij is in die pijn. Het is een uitnodiging om onze pijn bij Hem te brengen, om eerlijk te zijn over ons verdriet en onze kwetsbaarheid. Het betekent dat we niet alles zelf hoeven te dragen, dat we mogen leunen op Hem.
En soms laat God zelfs door onze pijn iets van Zijn liefde zien aan anderen. Als je zelf gebroken bent, kun je naast iemand gaan zitten die gebroken is. Juist daar, in die kleine gebaren van nabijheid, wordt Zijn liefde zichtbaar.
Het leven doet pijn. Maar midden in die pijn zegt God: Ik ben dicht bij je. Je hoeft het niet alleen te dragen. Dat geeft hoop. Stap voor stap kan je verder, wetende dat je niet alleen bent.
Heer, dank U dat U dicht bij mijn gebroken hart bent. Red mij wanneer ik verslagen ben van geest. Help mij mijn pijn bij U te brengen en laat Uw troost mijn ziel vernieuwen. Laat mijn tranen vruchtbaar worden – voor mezelf en voor anderen die Uw nabijheid nodig hebben.
Reactie plaatsen
Reacties