Ik vond dat vroeger altijd zo’n dooddoener: “Dank God onder alle omstandigheden.”
Alsof daarmee werd bedoeld dat je nare omstandigheden maar gewoon moest accepteren en vooral niet te veel moest voelen. Alsof de woestijn waarin ik me bevond niet echt was. Alsof verdriet of frustratie tekenen van zwak geloof zouden zijn. Ik kon er echt boos om worden. Ik had er moeite mee. Want ik vroeg toch niet om narigheid? Het overkwam me gewoon en God liet het toe.
Maar gaandeweg ben ik die tekst – uit 1 Thessalonicenzen 5:18 – anders gaan horen. Er staat namelijk niet: “Wees blij met alle omstandigheden.” Er staat ook niet: “Doe alsof er niks aan de hand is.” Er staat: “Dank God onder alle omstandigheden.”
Dat is iets anders.
Er zijn momenten dat ik geen idee heb waarom iets gebeurt. Of waarom het moeilijk blijft, ondanks gebed. Maar zelfs dan… mag ik God danken. Niet omdat ik het fijn vind. Maar omdat Hij niet verandert.
Ik mag Hem danken omdat Hij erbij is. Omdat Zijn trouw groter is dan mijn gevoel. Omdat ik mag huilen bij Hem, zonder dat Hij mij afwijst.
Omdat Hij uit gebrokenheid iets goeds kan laten voortkomen. Hij kan zelfs in die enorme droge woestijn nieuw groen laten groeien. En weet je – dat heb ik ook echt ervaren. Juist door alle moeilijkheden heen.
Nu dank ik God voor de ellende die ik heb meegemaakt. Niet omdat het makkelijk was, maar omdat het me gevormd heeft. Omdat ik anderen die door soortgelijke situaties gaan nu véél beter begrijp. Omdat ik naast iemand kan zitten in hun pijn, zonder snelle antwoorden. Omdat ik heb geleerd wat troosten zonder woorden betekent.
Misschien is dat het wel: danken onder alle omstandigheden betekent niet dat je de omstandigheden goedpraat. Het betekent dat je God blijft erkennen als goed – in de omstandigheden. En dat verandert iets in je hart. Geen krampachtige vrolijkheid, maar een stil vertrouwen.
Geen wegduwen van je pijn, maar weten: ik ben niet alleen.
Wessel en ik beleven nog best wel moeilijke tijden op het moment in de nasleep van het overlijden van Wessels ouders. Narigheid waar we niet om gevraagd hebben. Maar als ik dan zo om me heen goed kijk en luister naar mensen, kom ik tot de ontdekking dat wij echt niet de enigen zijn. En ondanks je eigen omstandigheden kun je dan een luisterend oor zijn voor de ander.
Daarom kiezen we ervoor om te danken. Niet omdat alles goed is – maar omdat Hij goed is.
Reactie plaatsen
Reacties